ماهواره به عنوان یک وسیله ارتباط جمعی و اثر گذار در فرهنگ جامعه در بین خانواده ها در حال رشد است رشدی که می توان آن را شبیه به اپیدمی بیماری دانست که حوادث تلخی را برای خانواده ها بوجود می آورد و دختران را بیش از پسران از لحاظ روحی و جسمی به سوی فساد و تباهی می کشاند. درست است که استفاده صحیح از آن توسط افراد متخصص و کارشناس می تواند در بدست آوردن نیازهای اطلاعاتی ،اقتصادی ،پژوهشی و ... کمک نماید اما ماهواره با جذبه خاصی که دارد بیشتر بین خانواده ها نفوذ و گسترس یافته است و متاسفانه خانواده ها نیز به استفاده اصولی از آن نا آگاهند و برخی از شبکه های مبتذل و مخرب نیز از همین فرصت استفاده نموده و در لباس خیر خواهی ولی با نقشه های شوم خود بنیان خانواده ها را هدف قرار داده اند و اثرات بسیار ویرانگری را بر شالوده خانوادها وارد می سازند رشد نا هنجاریها،انحرافات اجتماعی و اخلاقی و عاطفی و... از جمله گسترس معضل بد حجابی در بین قشر جوانان نمونه هایی از این آفت و آسیب در جامعه محسوب می شود که با اصول و ارزش ها و اعتقادات ،فرهنگ و باورهای دینی ما در تضاد آشکار می باشند.لذا می توان گفت سر چشمه خیلی از طلاق ها و جدایی ها و اختلافات و درگیریهای خانوادگی در اجتماع ناشی از عامل ماهواره است.

با کمال تاسف خانواده ها بدون اطلاع و توجه به اثر زیانبار ماهواره آن را بدون هیچ مقاومتی به حریم خصوصی شان وارد نموده و در نتیجه ناخواسته فرزندانشان را با ارزش ها و فرهنگ جامعه غربی آشنا می سازند فرهنگی که سراپا بی بند و باری و غفلت و دور شدن از مسیر انسانیت و غوطه ور شدن در باتلاق گمراهی و تباهی است. آری عزیزان ریشه این بد بختیها را خودمان به خانواده تحمیل کرده ایم و خودمان را نیز مقصر نمی دانیم زمانیکه کودکان و نوجوانان در سنی قرار دارند که زیر بنای تر بیتی و شخصیتیشان ریخته می شود آنها را با انواع برنامه ها و فیلم های مسموم رها می کنیم تا هر آنچه را که برای امیال خود بخواهند بدست آورند و در یک محیط نا سالم بزرگ شوند که واکنش آن برای آنها بسیار گران تمام خواهد شد . آیا به نظرتان رها نمودن فرزندان در چنین فضای شهوت انگیزی کاری منطقی است؟ قضاوت در این باره را به عهده خودتان می گذارم. پدر و مادران محترم ، نیمی از نا بسامانیها و مشکلات روحی جوانان در جامعه ناشی از عوارض جنسی است جوان بی تجربه در این دوران حساس و بحران خیز نیاز به آموزش و نظارت و مراقبت های ویژه شما را می طلبد او هرگزنمی تواند با مشاهده برنامه های وسوسه انگیز خواهشهای نفسانی خود را بدون پاسخ بگذارد در نتیجه به غرایز خود جواب مثبت می دهد و در اینصورت است که زمینه برای انحطاط و سقوط اش در منجلابهای فساد مهیا خواهد شد. والدین گرامی شما باغبان باغچه زندگی هستید پس در تربیت گلهای خوش بو و لطیف آن ( فرزندان) محتاطانه عمل کنید و با تربیت صحیح خود آمادگیهای انحطاطی را در وجود شان نابود سازید تا خدای ناکرده اسیر دیو شهوت نشوند . نگذارید برنامه های گمراه کننده روح و روان پاک و دست نخورده فرزندتان را آلوده سا خته و گل زندگیتان را پژ مرده نماید.یادتان باشد یگانه عامل مثبت و مهم که قادر است انسان را از انحرافات برهاند عامل دین و اعتقادات مذهبی است پس گوش به زنگ و محتاط باشید و سعی کنید بخاطر سلامت روانی و اخلاقی فرزندتان و داشتن جامعه ای سالم آنها را درست تربیت کنید تا زمینه های انحراف و بحران تخفیف یافته و از بین برود و تنها شما با تربیت چنین فرزندان سلیم النفس و پاکنهادی است که می توانید به خودتان ببالید و افتخار کنید . موفق باشید

جوانانمان را تنها نگذاریم
فرزندان ما در زندگی شان به خصوص در دوره جوانی با فشارهای روحی روانی زیادی دست و پنجه نرم می کنند. این مشکلات هر علتی که داشته باشد می تواند در نهایت منجر به مشکلات رفتاری شود و همچنین نگرانی، افسردگی بی خوابی و حتی اعتیاد را به دنبال داشته باشد. والدین باید برای مقابله با مشکلات جوانان، پیش از هر چیز باید ارتباط خود را با او بهتر و صمیمی تر کنند به گونه ای که جوان بتواند به راحتی با شما صحبت و درد دل کند توجه به این نکات نیز ثمربخش است. وقت بیشتری صرف جوان تان کنید، به خصوص اگر گرفتار هستید چون این امر منشأ این بیماری است. به فرزندتان فرصت بیشتری دهید و بگذارید تا در مورد مشکلات و نگرانی هایش صحبت کند. سعی کنید در وعده های غذایی در کنار خانواده و فرزندتان باشید. به او کمک کنید تا از خودش انتظارات واقع بینانه داشته باشد. خود و فرزندانتان را برای شرایط پراسترس آماده کنید. برای مثال تولد یک نوزاد، نقل مکان به یک شهر جدید یا انجام دادن یک عمل جراحی از این نمونه است. به فرزندتان کسب آرامش را بیاموزید روش هایی مثل تنفس عمیق، آرام کردن و شل کردن عضلات، گوش دادن به نوای خوش، خواندن کتاب و نقاشی کردن می تواند به کسب آرامش کمک کند. متاسفانه منشأ و منبع فشار روحی در نوجوانان ناشناخته است و والدین به راحتی قادر به شناسایی آن نیستند. این موارد، برخی از علل بروز فشار روحی در نوجوانان است:
- تغییر در مراقبت های پیش از دوران مدرسه از جمله تغییر کلاس درس یا تغییر معلم
- دادن تکلیف بیش از حد به کودک
- انتظار بیش از حد از کودک که موجب ترس او بشود
- شنیدن اخباری که موجب تشدید استرس شود.
- بیماری هایی از قبیل آسم یا دیابت- تصادف رانندگی
- مشکلات اقتصادی در منزل
توجه به هر یک از این موارد و ریشه یابی استرس نوجوانان، در انتخاب راه صحیح برای مقابله با این مشکل به والدین کمک می کند. بهتر است این مشکل را با جلب همکاری خود او و به کمک او حل کنید. به او اطمینان دهید که مشکلات موجود قابل رفع است و او در مواجهه با هر مشکلی از حمایت شما برخوردار خواهد بود.
برقراری ارتباط خوب، یکی از مهم ترین جنبه های تربیت نوجوان است. والدین باید به نوجوان خود احساس شفقت و دلسوزی را منتقل کنند. باید به نظرات آنان گوش دهند و برای مشکلات راه حل پیدا کنند. در مقابل می توانیم آنها را به خاطر کاری که کرده اند سرزنش کنیم و یا به آنها بگوییم که به خاطر کاری که انجام داده اند عصبانی هستیم. والدین باید مراقب رفتارهای خود هنگام خطاب کردن نوجوانانشان یا پاسخ دادن به او باشند. وقتی نوجوان شما موضوعی را در مورد دوستش به شما می گوید، مطمئن باشید که ایده ای درباره موقعیتی ویژه دارد. بنابراین هر فرصتی را غنیمت بشمارید تا نشان دهید افکار و نظرات او برای شما ارزش دارد. به نوجوان خود بگویید که به نظرات او علاقه مند هستید و مایلید که آنها را بشنوید. اجازه دهید او نظر خود را در هر زمینه ای ابراز کند بعد اگر اشتباهی در افکار یا نظرش دیدید، به طور منطقی درباره آن بحث کنید و نظر درست را ارائه دهید. در هر حال خونسردی خود را حفظ کنید و با آرامش به او پاسخ دهید.

اثر تنبیه بدنی بر دانش آموزان

درس معلم ار بود زمزمه محبتی جمعه به مکتب آورد طفل گریز پای را زشت ترین عملی که هر وجدان پاکی را متالم و متاثر می سازد تنبیه بدنی کودکی است که حتی نمی تواند از خودش در مقابل رفتار خشونت آمیز دفاع نماید. متاسفانه برخی از والدین و معلمین محترم برای کودک تحت تعلیم و تربیت خود زمانیکه او مرتکب عمل اشتباه و ناشایستی می شود مثلآ از دستورات سر پیچی می کند، تکالیف درسی اش را انجام نمی دهد و .... او را به باد سرزنش و تحقیر گرفته و به تنبیه بدنی او اقدام می کنند و دلیلشان نیز این است که این عمل را برای تادیب و تربیت کودک لازم و ضروری می دانند اما باید به این نکته مهم توجه نمود که تنبیه بدنی اثر بسیار ویرانگری را روی شخصیت در حال شکل کودک می گذارد و او در اثر تنبیهات و مجازاتهای شدید و ناعادلانه ضمن اینکه دچار افت تحصیلی میگردد بعد از مدتی عنان صبر و شکیبایی خود را از دست داده و عاقبت از محیط خانه و مدرسه گریزان می شود و اگرهم این کار اتفاق نیفتد کودک معصوم در اثر رفتار های غلط و خشونت های اعمال شده که روح و روان او را سخت آرزده خاطر می سازد در بزرگسالی به جوانی عاصی و بی عاطفه و کاملآ خشن تبدیل می شود و به انجام هر فعل ناشایستی دست خواهد زد .

والدین و معلمین عزیز این سوء تفاهم از مطالب بنده حاصل نگردد که من معتقدم باید کودک در هر عملش آزاد باشد و اصلآ مورد مواخذه قرار نگیرد بلکه منظورم این است که ما باید با روشهای درست و اصولی تربیتی او را مورد باز خواست قرار دهیم و در فکر و اندیشه کودک نوعی نگرش مثبت به دوری از عمل خلاف ایجاد کنیم تا در سایه چنین علم و آگاهی که به کودک می دهیم او با میل و خواست درونی اش از کار بد دوری گزیند و در این صورت است که بین ما و کودک یک رابطه عاطفی و صفا و صمیمیت بوجود خواهد آمد .اگر نتوانیم این کار را انجام ندهیم کودک با خشونتی که از ما سراغ دارد تنها در ظاهر و آن هم بخاطر ترس از کتک خوردن عمل نا شایست خود را ترک می نماید و قطعآ عمل خود را در خفا و دور از چشم ما با شدت بیشتری ادامه خواهد داد. البته درست است که بعضآ کار هایی بسیار ناشایست از کودک بوقوع می پیوند که نمی توان با پند و اندز و نصیحت کودک را به راه راست هدایت نمود در چنین مواقع حساسی نیز باید خوب دقت کنیم و به دنبال علت و انگیزه عمل بگردیم و با از بین بردن آن از بروز خلافکاریهای بعدی کودک ممانعت بعمل آوریم.

یادآوری این نکته ضروری است که رفتار های غلط و تربیت های غیر اصولی و نادرست والدین و اطرافیان و نیز شرایط نا مناسب و بد محیطی و اجتماعی است که سبب می شود روح و روان کودک متاثر گشته و او به واکنشهای عصیانگرانه اقدام نماید پس سعی کنیم بجای تنبیه بدنی که کودک را در انجام عمل خود جری می سازد برای تعلیم و تربیت او در یک دست مان محبت و نوازش و در دست دیگرمان چوب تنبیه داشته باشیم اما یادمان باشد که اولآ: اگر از محبت و نوازش استفاده کنیم کودک از عمل خلاف خود باز می گردد و هرگز نیازی به پایین آوردن چوب تنبیه نخواهیم داشت و ثانیآ: اگر این تنبیهات را ما از روی نا بسامانیهای روحی و عقده های سرکوب شده خودمان انجام می دهیم حساب بحث اش جداست ولی اگر اعتقاد داریم این تنبیهات برای آموختن علم و ادب به کودک ضروری است یادمان باشد که همان علم ما را از اعمال هرگونه خشونت در حق کودکان منع نموده است.

توصیه هایی به والدین کودکان را تنبیه نکنید همه والدین دوست دارند فرزندانی بی عیب و نقص و ایده آل داشته باشند، اما باید بدانیم همانطور که خودمان ایده آل نیستیم، انتظار ایده آل بودن نیز از فرزندمان نیز انتظار بی جایی است.
یکی از اصول مهم فرزندپروری مثبت و سازنده، داشتن انتظارات واقع بینانه از کودک می باشد. انتظارات واقع بینانه یعنی توانمندی ها و استعدادهای کودک خود را بشناسیم و نقاط قوت او را تقویت نموده و کودک را کمک نماییم تا نقاط ضعف خود را شناسایی و برطرف نماید. تحقیر، سرزنش، تنبیه و مقایسه او با کودکان دیگر نه تنها ضعف های او را برطرف نمی کند؛ بلکه به اعتماد به نفس کودک نیز آسیب می رساند. در اینجا به توضیح روش هایی پرداخته ایم که به والدین کمک می کند تا به جای درگیری با بچه ها، راحت تر مشکلات را حل نمایند.
در برخورد با کودکانی که مشکلات رفتاری دارند، والدین دچار درماندگی و ناکامی می شوند که علت آن در درجه نخست رفتار کودک و در مرتبه بعدی عدم برخورداری از حمایت های لازم برای سازگاری با کودک است..
آنچه اهمیت دارد راه حل هایی است که در ارتباط با جنبه های منفی رفتار این کودکان به کار می رود. در برخورد با مشکلات رفتاری کودکان 3موضوع اهمیت ویژه دارد:1 - درک رفتار کودک و عوامل مختلفی که این رفتار را تحت تأثیر قرارمی دهد.
2- آموزش مهارت های خاص به والدین برای مقابله با مشکلات رفتاری کودکان
3- کمک به والدین برای ایجاد فضای مثبت در خانه و خانواده به نحوی که این آموزش ها مؤثر واقع شوند.
توصیه های کاربردی به والدین: 1 - درک رفتار کودک. در اکثر کودکان حس قوی استقلال و عدم وابستگی وجود دارد. این حس در بسیاری موارد تأثیرات مثبت هم به دنبال دارد زیرا افرادی که مستقل هستند از قاطعیت و اعتمادبه نفس بالاتری برخوردار هستند. اما در مواردی که این احساس خیلی شدید باشد کودک را به سمت خودسری، سرکشی و جسارت می برد. مهم این است در حالی که جنبه های مثبت این رفتار را تقویت می کنید، جنبه های منفی آن را برخود کودک و دیگران کاهش دهید.
2-احساس زیربنایی و زمینه ای را در کودکتان جست وجو کنید. اگر کودک شما نسبت به خواهر کوچک ترش خشم نشان می دهد و او را کتک می زند، وی را تشویق کنید خشم و حسادت خود را به روش بی ضررتری نشان دهد.
3-به جای دستور دادن به وی قدرت انتخاب دهید. تصمیم گیری به کودک امکان اختیار می دهد ولی فرمان دادن باعث جنگ قدرت میان او و شما می شود. از آنجا که کودکان هنوز آن قدر توانایی شناختی ندارند که همه اطلاعات را با هم پردازش کنند، به جای دستورات زنجیره ای، این دستورات را به بخش های کوچکتر تقسیم کنید. دستوراتی به او بدهید که واضح و اختصاصی باشد. دلیل و منطق دستورات را برای کودک توضیح دهید. راه موثر آن است که اول دستورات را توضیح دهید و بعد دستور را اعلام کنید. مثلا: مادربزرگ اینجا می آید و او خانه مرتب را دوست دارد، پس لطفاً الان اسباب بازی هایت را جمع کن.
4-زمانی را برای آماده شدن اختصاص دهید. اگر قرا است شب به مهمانی بروید، از قبل و به طور اختصاصی به او بیاموزید که از وی انتظار دارید چگونه رفتار کند. اجرای نقش به صورت بازی می تواند کودک را برای موقعیت های دشوار آماده کند.
5-حتی المقدور اجازه دهید پیامدهای طبیعی رفتار کودک رخ بدهد؛ بیش از حد او را نجات ندهید. اگر فرزند شما مسئولیت اعمال خود را به عهده نمی گیرد لازم نیست شما به جای او همه کارهایش را اصلاح کنید. مثلا اگر حوله خیسش را پس از استحمام برای خشک شدن آویزان نکرده، خودش روز بعد با حوله خیس مواجه می شود. اگر لباس هایش را پس از برگشتن از مدرسه سر جای خود نگذاشته، طبیعتاً فردا برای یافتن آنها دچار مشکل خواهد شد و با تاخیر به مدرسه خواهد رسید. اگر قرار باشد همیشه به جای کودک کارهای نیمه تمام او را به پایان برسانید، حس مسئولیت پذیری او کاهش می یابد.
6-در مواقع لزوم محکم باشید. اگر قرار است کودک شما قانون یا دستوری را انجام دهد، در خصوص انجام آن قاطعیت داشته باشید. مثلا اگر کودک اصرار دارد هنگام عبور از خیابان دست شما را رها کرده و بدود و در این خصوص پافشاری می کند، محکم دست را بچسبید و نگه دارید، در حالی که خطرات این کارش را توضیح می دهید.
7-کودک خود را در آغوش بگیرید و محبت خود را به نشان بدهید. کودکانی که پرخاشگرانه و نامتناسب رفتار می کنند، از در آغوش گرفتن و بغل کردن به روش محبت آمیز سود می برند. این روش به آنها فرصت می دهد احساسات حبس شده خود را از طریق اشک رها کنند.
8-محیط را تغییر دهید. اکثر اوقات ایجاد در محیط آسان تر از تغییر رفتار کودک است. اگر کودک شما مرتباً وسایلی را از کمد بیرون می آورد، درب کمد را قفل کنید. اگر وسایل تزیینی جلوی تلویزیون را جابه جا می کند، جای آنها را عوض کنید.
9-راههای جایگزین بهتر و قابل قبول تری را پیدا کنید. به رفتار کودکتان تغییر جهت دهید. مستقیماً نگویید این کار را انجام نده بلکه به او بگویید در عوض کجا می تواند این کار را انجام دهد.
10-تعارضات موجود را به صورت دو طرفه و مشارکتی حل کنید. راجع به تعارضاتی که با کودک دارید، صحبت کنید. نیازهای خود را مشخص نمایید و از وی برای پیدا کردن راه حل کمک بخواهید. قوانین را با هم مشخص کنید و جلسات خانوادگی تشکیل دهید.
11-انتظارات خود را تعدیل کنید. بچه های کوچک احساسات و نیازهای شدیدی دارند. آنها به طور طبیعی پرسر و صدا، کنجکاو و نامرتب، کم طاقت، پرتوقع، فراموش کار، ترسو، خودمحور و سرشار از انرژی هستند. سعی کنید آنها را همانطور که هستند بپذیرید.
12-خنده و شوخی را جایگزین شدت عمل کنید. اگر کودک شما از دست شما عصبانی است، او را تشویق کنید خشم خود را از طریق یک بازی جنگی به شما نشان دهد. خنده کمک می کند خشم و احساس ناتوانی وی تخفیف یابد.
آخرین و مهم ترین نکته اینکه زمانی را برای خودتان در نظر بگیرید. در شرایطی که شرایط برای شما قابل تحمل نیست، اتاق را ترک کنید و برای کسب مجدد آرامش و قضاوت صحیح هر کاری لازم است انجام دهید. تلفن به یک دوست، گریه کردن، دوش گرفتن و... قطعاً می تواند کمک کننده باشد.